Rozdział 4.

Rozdział 4.

~~*~~

(Maurycy)

Gdy Maurycy zaczął się wyrywać, podszedł do niego drugi mężczyzna, który związał mu ręce tak mocno, że czuł jak sznur rani jego skórę. Teraz był jeszcze bardziej bezsilny. Przeklinał siebie w myślach za tą niemoc. Po nieudolnej próbie wyrwania się, został odwrócony tyłem do napastnika.

- Patrzcie. Niezły tyłeczek - rzucił mężczyzna, oblizując się na sam widok. Nie mógł doczekać się, aż w wejdzie w tę jego dziurkę.  

- Jesteście pojebani! Niewyżyte pedały! - krzyknął Maurycy, podnosząc wzrok na mężczyzn i obrzucając ich lodowatym spojrzeniem.  Podszedł do niego trzeci z nieznajomych i przycisnął jego twarz mocno do ziemi.

- Ktoś pozwolił ci się odzywac?! - warknął, dociskając głowę chłopaka do podłoża jeszcze bardziej.

- Nie mogę już wytrzymać. -  Maurycy poczuł nabrzmiałą męskość, napierającą na jego tyłek. Mężczyzna chwilę go drażnił, a po chwili wszedł w niego z całej siły. Wchodził coraz głębiej i mocniej. Ból rozszedł się po całym ciele chłopaka. Przygryzł mocno krwawiące wargi, aby stłumić krzyk. Miał wrażenie, że jest rozrywany od środka.  Nie był niedoświadczony w takich sprawach, ale tamten koleś wziął go bez jakiegokolwiek przygotowania.

 Dużych rozmiarów męskość z każdym ruchem kaleczyła jego wnętrze. Mężczyzna zaczął coraz bardziej przyspieszać wydając przy tym głośne jęki rozkoszy. Maurycy nie wiedział ile to już trwa. Stracił poczucie czasu. Czuł obrzydzenie i ból. Nieznajomy był już na granicy wytrzymałości. Zrobił jeszcze kilka pchnięc i gorąca ciecz zalała wnętrze chłopaka.

Zaraz zwymiotuję, pomyślał i usłyszał śmiech pozostałych mężczyzn. Poczuł ulgę, gdy mężczyzna wysunął się z niego. Za chwilę jednak zdał sobie sprawę z tego, że to nie koniec. To dopiero początek tego koszmaru.

- Szybko ci poszło. Teraz moja kolej.

- Tylko prędko. 

Podszedł do niego drugi. Wyjął swojego nabrzmiałego penisa ze spodni i zaczął napierać na tyłek Maurycego. Gdy już miał w niego wejść, rozległ się czyjś krzyk.

- Co wy robicie?! Już wezwałam policję. Zostawcie chłopaka. Policja za chwilę tu będzie! - wykrzykiwała starsza kobieta mocno gestykulując rękoma. Mężczyźni rozejrzeli się po sobie i kiwnęli głowami.

- Chłopaki! Spadamy! – krzyknął jeden z nich i tuż po chwili wszyscy zaczęli uciekac, zostawiając leżącego czarnowłosego. Jeden z nich wrócił się jeszcze, kopnął go w głowę, po czym szybko podążył za znajomymi, śmiejąc się szyderczo.

Maurycy leżał na ziemi pobity, brudny i zgwałcony. Nie miał siły się poruszyć. Czuł jak jego siły nagle zaczynają opadać. Obraz przed oczami był coraz bardziej niewyraźny. Przez mgłę ujrzał jakąś kobietę. Schyliła się nad nim, lekko szturchając go w ramię.

- Proszę pana. Już ich nie ma. Zadzwonić na pogotowie? - spytała przerażonym głosem. Chciał coś odpowiedzieć, ale obraz całkowicie zniknął. Nastała pustka...

~~*~~

 (Anika)

- Nie musisz udawać dobrą osobę, przecież i tak nie obchodzi cię, co się ze mną dzieje - powiedziała dziewczyna zimnym tonem, trzymając telefon przy uchu. Drugą rękę mocno ścisnęła w pięść.

- Nie mów tak - odpowiedział ochrypłym głosem mężczyzna. - Przecież to nie tak, że mnie nie interesujesz. Ty sama wybrałaś...

- Nic nie wybrałam! To ty tak postanowiłeś. Nie zwalaj teraz na mnie winy! - krzyczała nie zważając na innych domowników. Miała w nosie, czy ją usłyszą, czy nie. Pewnie i tak nie usłyszą, przecież postarała się o dosyć grube drzwi i ściany. Westchnęła.

- Aniko, sądzę, że powinnaś się uspokoić. Możemy się spotkać? - spytał spokojnie mężczyzna.  

- Sądzę, że nie mamy po co się spotykać. Czekam na przelew pieniędzy - powiedziała i rozłączyła się.

Oparła się bezsilnie o ścianę. Nie chciała spotkać się z tym facetem, który był jej ojcem. Tylko jeden jedyny raz z nim rozmawiała. To było kilka lat temu w dzień pogrzebu jej matki. Pamięta jak siedziała rozpłakana nad grobem i kompletnie nie wiedziała, co ma teraz ze sobą zrobić. Bała się pójść do domu dziecka. Była bezsilna. Wtedy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Gdy odwróciła się, ujrzała ubranego na czarno mężczyznę w średnim wieku. Twarz miał zakrytą szalikiem i okularami przeciwsłonecznymi, pomimo braku słońca.

- Nie siedź tak, Aniko. Przeziębisz się – szepnął. Dziewczyna zaczęła się bać. Rozejrzała się, czy w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby jej udzielić pomocy w razie potrzeby. Niestety nikogo nie było.

- K-kim pan jest? - wymamrotała niepewnie, po czym wstała i oddaliła się na bezpieczny dystans. - Skąd pan zna moje imię?

- Spokojnie. Nic ci nie zrobię - mężczyzna wyciągnął obydwie ręce do przodu, aby pokazać, że nic w nich nie ma i nic jej nie grozi. - Jestem twoim tatą - powiedział zdejmując okulary.

Dziewczyna spojrzała na niego z obrzydzeniem. Kiedyś wiele razy słyszała o tym mężczyźnie. Był bardzo bogatą i znaną osobą, a jej matka była zwykłą sprzątaczką w jego domu. Mieli romans, czego wynikiem była Anika. Historia jak z jakiegoś kretyńskiego filmu, pomyślała.

Matka, co prawda zawsze mówiła z miłością o nim, ale Anika nie mogła tego zrozumieć... Przecież ją porzucił, gdy dowiedział się o ciąży! A teraz przychodzi jak gdyby nic i oznajmia mi, że jestem jego córką?! Dziewczyna nie mogła już wytrzymać tego napięcia. Zaczęła płakać.

- Jak śmiesz tu przychodzić?! Jak śmiesz przychodzić dopiero teraz i mówić mi, że jesteś moim ojcem?! Gdzie byłeś przez te wszystkie lata!? Gdzie byłeś, gdy potrzebowała cię mama?! Gdy ja cię potrzebowałam. Wiesz jak się czułam, gdy na przedstawieniach u innych dzieci były całe rodziny, a u mnie nikt?! Mama musiała pracować, więc rzadko kiedy mogła przychodzić. Byłam sama. Zawsze sama... - urwała i opadła bezsilna na ziemię. Zaczęła mocno płakać, jakby chciała wylać z siebie wszystkie emocje, które kumulowały się przez bardzo długi czas.

- Aniko...ja przepraszam - mężczyzna schylił się do niej i chciał ją przytulić. Jednak wiedział, że ten czyn mógłby być źle przyjęty przez córkę. Dostrzegł łańcuszek na jej szyi. Mały, szmaragdowy kamień. Uśmiechnął się lekko. Doskonale pamiętał ten wisiorek. Kupił go na pierwsze urodziny Aniki. Co roku na święta, urodziny i z okazji innych świąt coś jej wysyłał. Zawsze o niej myślał. Szkoda, że dziewczyna najwidoczniej o tym nie wiedziała. No tak. Taka była umowa, pomyślał.

- Nie przepraszaj. Po prostu zniknij. Nie chcę cię widzieć. Nigdy się mną nie interesowałeś. Zrób teraz tak samo. Nie potrzebuję cię - dziewczyna spojrzała w oczy ojca. Były dokładnie takiego samego koloru jak jej. Zielone z brązowym odcieniem. - Proszę. Nie odwiedzaj mnie więcej. Nie chcę tego. Nie chcę litości.

Mężczyzna wstał. Wiedział, że jego obecność sprawia, że Anika jeszcze bardziej się denerwuje, a tego przecież nie chciał. Z drugiej strony nie mógł jej tak zostawić. 

- Ofiaruję ci dom i będę wypłacac co miesiąc pieniądze. Zrobisz z tym, co uważasz. Nie chcesz mnie widzieć. Rozumiem. Jednak przyjmij chociaż to. Możesz mnie traktować jak ojca, obcą osobę lub jakbym nie istniał. Jak ci wygodniej - spojrzał na dziewczynę. Zakryła twarz dłońmi. Chciał ją przytulić, ale nie mógł. Odszedł, nie czekając na odpowiedź...

Anika wzdrygnęła się na samą myśl o tamtym wydarzeniu. Widywała ojca wiele razy w gazetach i telewizji, jednak nadal traktowała go jak obcą osobę. Nie planowała nigdy tego zmieniać. Dostawała pieniądze i to jej wystarczyło... Jednak czasem zastanawiała się, jakby wszystko potoczyło się, gdyby z nim poszła. Gdyby go nie odtrąciła...

- Muszę się napić - dziewczyna skierowała się na dół do kuchni. Będąc na schodach usłyszała muzykę pochodzącą z jej telefonu. Pewnie znowu ten idiota, pomyślała.

Weszła do kuchni i sięgnęła po wodę smakową. Dzwoniący telefon nadal siedział w jej głowie.

- A! Jak to ten idiota, to nie wiem, co zrobię - wrzasnęła i pobiegła. W momencie, gdy wpadła do pokoju, telefon znowu zaczął dzwonić. Zerknęła na wyświetlacz. Numer prywatny?

- Słucham?

- Witam. Czy rozmawiam z panią Aniką Jachowicz? - spytała kobieta spokojnym głosem. Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Tak, a o co chodzi?

- Dzwonię ze szpitala. Pani współlokator, Marcel Grec, został przywieziony do nas niedawno.

- Co mu jest? - niemal krzyknęła. Z oczu zaczęły jej cieknąć łzy. - Żyje?!

- Proszę się nie martwić. Żyje. Jest pod obserwacją lekarzy. Został napadnięty. Pobito go i zgwałcono. Jest w szpitalu przy ulicy Cegłowskiej.

- Dziękuję za informację - rzuciła i natychmiast się rozłączyła. Złapała głęboki wdech. Była przerażona. Pędem ruszyła po torbę i pobiegła złapać jakiś tramwaj...

Trzydzieści minut później weszła do szpitala. Skierowała się do recepcji.

- Dzień dobry. Niedawno został przywieziony tutaj Maurycy Grec. W której jest sali? - spytała stukając palcami o biurko. Starsza kobieta spojrzała na nią zza okularów. Niechętnie wstała i podeszła do jakichś kart. Zaczęła je przeszukiwać. W końcu wyjęła jedną z nich.

- Pan Maurycy Grec jest w sali 168 na piętrze pierwszym – oznajmiła.

- Dziękuję - powiedziała i niemal biegiem ruszyła w stronę pokoju, w którym przebywa chłopak. Skręcając w alejkę wpadła na jakiegoś mężczyznę.

- Przepraszam bardzo - krzyknęła i poszła dalej. Odwróciła się,  aby sprawdzić, czy mężczyźnie nic nie jest. On również  odwrócił się, ale była zbyt daleko, aby móc zobaczyć jego twarz.

- Maurycy - powiedziała, gdy zobaczyła leżącego chłopaka. Odetchnęła z ulgą, gdy ujrzała, iż nic mu nie jest. Co prawda wyglądał strasznie. Był bardzo poobijany. Podeszła bliżej i dotknęła go lekko. Łuk brwiowy i warga były zszyte. - Tak się bałam - szepnęła. Chłopak jednak nie odpowiedział. Był nieprzytomny. Sięgnęła po krzesło leżące po drugiej stronie sali i przysunęła je tuż obok łóżka. Usiadła i złapała czarnowłosego za dłoń.

~~*~~

(Maurycy)

Otworzyłem lekko oczy. Światło natychmiastowo mnie oślepiło. Zmrużyłem powieki, marszcząc brwi.  Poruszyłem się lekko, a po ciele przepłynęła wielka fala bólu. Syknąłem.

- Maurycy! - krzyknęła jakaś osoba. Ma taki znajomy głos. - Maurycy. Obudziłeś się wreszcie - powiedziała z ulgą. Znam ten głos, pomyślałem. Anika! Gdy moje oczy przyzwyczaiły się do światła otworzyłem je całkowicie. Zobaczyłem pochylająca się nade mną dziewczynę. Uśmiechnęła się lekko, jednak w jej oczach widziałem smutek. Zerknąłem na bok. Byłem w nieznanym mi miejscu. Białe ściany były lekko zniszczone i puste. W rogu wisiał włączony telewizor. Leciał właśnie jakiś teleturniej.

- Gdzie... ja jestem? - szepnąłem, rozglądając się po pomieszczeniu. 

- Nic nie mów - odpowiedziała dziewczyna. - Wszystko ci opowiem - usiadła  na krześle i złapała mnie za dłoń. - Zostałeś napadnięty. Pobito cię i... - zerknęła na mnie niepewnie. - I zgwałcono - dodała cicho. Pamiętasz? To był Aaron?! - niemal wrzasnęła. - Poszedłeś z nim, a później wylądowałeś w szpitalu. To był on?

Zamknąłem oczy. Nie krzycz, pomyślałem. Wróciłem myślami do tamtych zdarzeń.

- Wracałem z Aaronem, później chyba się z nim pokłóciłem. Pokłóciłem? Może nie. Nie wiem. Szedłem sam i zobaczyłem jakichś gości. Zaciągnęli mnie w ciemną alejkę. Szarpałem się. Próbowałem uciec. To nic nie dało. Byli silniejsi. Zaczęli mnie bić , a później jeden z nich... - wzdrygnąłem się na samą myśl, o tym co mi zrobił. - I nagle przestali... ktoś ich chyba powstrzymał. Nie wiem. Nie wiem, co było dalej – dodałem.

- Już nic nie mów. Możesz płakać przy mnie. Wiesz o tym, prawda? Nie kryj swoich uczuć.

Kiwnąłem głową i uroniłem kilka łez. Nie byłem w stanie więcej płakać. Wszystko mnie bolało. Tak bardzo chciało mi się spac. Nawet nie zauważyłem, gdy znowu oddałem się w objęcia Morfeusza...

~~*~~

(Aaron)

Następnego ranka Aaron przyszedł do szkoły wcześniej. Planował rozejrzeć się po budynku. Spacerował przez długie korytarze. Rozglądał się uważnie, aby móc zapamiętac wszystko jak najlepiej, a z tym miał zawsze problem. Wszystko przez jego brak obeznania w terenie.

Na ścianach wisiały gabloty, a w nich były różne zdjęcia, dyplomy i puchary. Jedno ze zdjęć szczególnie przykuło jego uwagę. Byli na nim Maurycy i Anika. Dziewczyna była  uśmiechnięta i trzymała rękę na ramieniu chłopaka, który głowę miał odwróconą na bok i patrzył zamyślonym, smutnym wzrokiem w jakąś przestrzeń. Maurycy na zdjęciu był bardzo chudy. Jego postawa znacznie różniła się od obecnej. A najbardziej przerażające były te jego puste oczy...

- Dziwne – szepnął, wpatrując się w zdjęcie. Stał tam jeszcze chwilę, po czym ruszył dalej...

W pewnym momencie zauważył, że jest obok drzwi pokoju uczniowskiego. Na samą myśl o wczorajszym wydarzeniu poczuł ucisk w sercu. Ruszył dalej, aby nie spotkac przypadkiem Kajetana.

Zerknął na duży, wiszący zegar. Już ta godzina? pomyślał i szybko poszedł w stronę klasy...

~~*~~

(Aaron, Anika)

- Maurycy Grec? - spytała nauczycielka rozglądają się po klasie.

- Maurycego nie będzie przez tydzień - odpowiedziała Anika.

- Coś się stało? Wczoraj nagle wybiegł z klasy, a dzisiaj go nie ma...

- Jest po prostu chory, pani profesor.

- Rozumiem - powiedziała kobieta w średnim wieku i kontynuowała sprawdzanie listy obecności.

Aaron spojrzał na wolne miejsce obok. Ławka po tamtej stronie była ozdobiona wystruganymi obrazkami i napisami w jakimś obcym języku. Zmarszczył brwi. Rozchorował się? Wczoraj nie wyglądał na chorego, pomyślał i zerknął w stronę siedzącej Aniki. Postanowił, że zapyta dziewczynę co się stało.

- Panie Maklakiewicz? - z rozmyślań wyrwał go głos kobiety.

- A-ach tak? Słucham? - spytał nie wiedząc, co nauczycielka może od niego chcieć.

- Czy mógłby pan obudzić się i przyjść przedstawić przed klasą?

Chłopak wstał i skierował się pod tablicę.
       - Jestem Aaron. Przeprowadziłem się do tego miasta tydzień temu...

- Lubisz imprezować? - przerwała mu jedna z dziewczyn. Chłopak zaśmiał się lekko odsłaniając proste, białe zęby.

- Jak prawie każdy w tym wieku – odparł.

- Mogę cię oprowadzić po mieście - krzyknęła inna dziewczyna, na co jej pozostałe koleżanki natychmiastowo zareagowały. Nastąpiła dyskusja, kto oprowadzi czarnookiego po mieście. Chłopak pomyślał, że to dobra okazja, aby ulotnic się z tego miejsca. Szybko poszedł do ostatniej ławki i spojrzał na Anikę. Dziewczyna wyglądała na mocno zmartwioną i zamyśloną.

Lekcja minęła bardzo szybko. Nauczycielka musiała co chwilę uciszać dziewczyny, które swój wzrok skupiały na nowym uczniu. i szeptały między sobą. Aaronowi nie przeszkadzało kilkanaście damskich par oczu, patrzących wprost na niego. Dziewczyny kompletnie go nie ruszały. Owszem, lubił z nimi przebywać, a żywe zainteresowanie jego osobą przez płeć piękną podnosiła jego ego, ale wolał chłopaków. Odkrył to kilka lat temu. Od tego czasu dziewczyny traktował wyłącznie jako dobre koleżanki...

Zadzwonił dzwonek na przerwę. Anika jak najprędzej wyszła z klasy. Nie miała ochotę, aby zachwycać się wraz z innymi dziewczynami przystojnym blondynem. Owszem, podobał jej się, ale teraz to schodziło na drugi plan. Martwiło ją to, jak Maurycy radzi sobie w szpitalu. Bała się o niego.

Aaron skierował się za Aniką. Gdy ją dogonił, złapał dziewczynę za ramię.

- Hej Anika - powiedział przyjaznym tonem.

- O, Aaron. Cześć - odpowiedziała dziewczyna wyrwana z rozmyślań. - W czymś mam ci pomóc?

- Właściwie, to mam pytanie. Maurycy jest chory? - dziewczyna zmarszczyła brwi. Blondyn wydał jej się godną zaufania osobą, ale nie chciała mu powiedzieć, co się wczoraj wydarzyło. Z drugiej strony nie chciała go okłamywać...

- Maurycy wczoraj został pobity, dlatego go nie ma. Jest w szpitalu przy Cegłowskiej  - wyszeptała tak, aby nikt nie mógł usłyszeć. Tyle mogę powiedzieć. Nie skłamałam, ale nie wyjawiłam wszystkiego.

- Wczoraj? Jak wracał do domu?! - krzyknął chłopak. Dziewczyna zaczęła go uciszać i pociągnęła na bok. Kilka osób dziwnie się na nich spojrzało.

- Nie musisz tak wrzeszczeć. Nie chcę, aby inni wiedzieli o tym. Mogą się domyśleć, że to o Maurycego chodzi. Doskonale wiedzą, że ma ze mną bardzo dobre kontakty, a na dodatek nie ma go w szkole...

- Rozumiem - powiedział speszony chłopak.

Kto by pomyślał, że taki chłopak się rumieni. Słodki... Chętnie przytuliłabym go...To nie czas na takie coś! Dziewczyna pokręciła głową, aby odgonić niepotrzebne myśli.

- Nie musisz się o nic martwić - oznajmiła.

- Jak to nie muszę? Gdybym nie kazał mu iść do domu, nikt by go nie pobił. Idę go odwiedzić - rzucił i pobiegł w stronę wyjścia. Usłyszał jeszcze wołanie Aniki, tłumione przez hałasy na korytarzu.

- Nie możesz go odwiedzić! On... - przerwała, gdy straciła chłopaka z oczu. Jęknęła zmartwiona.  Niepotrzebnie mu mówiłam, pomyślała i osunęła się bezsilnie na ławkę...